5. Pierwszy człowiek

Pierwszy człowiek

Pierwszy człowiek

Pierwszy człowiek jest zbudowany na półtonach. W ważnych momentach ekran zalewa fala ciszy, a oko kamery skupia się na twarzy i oczach Neila. Roztrzęsiona kamera towarzyszy bohaterowi podczas pierwszych lotów, a także w wielkim finale, oddając chaos sytuacji i równowagę charakteru bohatera. Chazelle nie płynie z prądem, wyłamuje się utartym schematom, ale trudno uznać jego film za przełomowy. To kolejna opowieść o wyjątkowej jednostce goniącej swoje ideały wbrew oczekiwaniom otoczenia.

4. Kraina wielkiego nieba

Wildlife

Wildlife / TIFF

Wildlife to drobne gesty i spojrzenia, zmiany i społeczne przemiany, które składają się na kameralny obraz relacji dwójki ludzi. Choć zabrakło silnych emocji, Dano udało się wyciągnąć esencję z bezradności młodego człowieka w obliczu problemów dorosłych, a także dojrzałość w cichym oczekiwaniu na lepsze chwile. To poprawny debiut bez wielkich potknięć i zaskoczeń.

3. Suspiria

Suspiria

Suspiria

Włoski reżyser zatapia się w obrazy Hieronima Boscha. Rozpływa się makabrze i masakrze, ale jest niezwykle precyzyjny w swym rozpasaniu. Suspiria przybiera kształt artystycznej perełki. To choreograficzne układy, która fascynują równie mocno, jak trip Noe Gaspara w Climaxie. Guadagnino stworzył horror zmysłów i znaczeń, gdzie piękno miesza się z brzydotą w iście artystycznej formie.

2. Wdowy

Steve McQueen napisał scenariusz we współpracy z Gillian Flynn. To jedno zdanie z powodzeniem mogłoby wystarczyć jako recenzja Wdów, głównie ze względu na reputację pisarki. Na szczęście ten film to coś więcej niż kryminalna intryga. To interesujące feministyczne wątki, niebywałe zwroty akcji i fenomenalne aktorstwo, o którym można by rozprawiać godzinami. Genialna mieszanka dramatu i kryminału o kobietach, które podczas jednego z napadów straciły mężów. Pozostawione same sobie, muszą spłacić zaległe długi i rozpocząć samodzielne życie. ~ film.org.pl

  1. ROMA

Roma

Roma

Całość jest niebywale powściągliwa w wyrażaniu emocji, dlatego tak wielkie znaczenie mają wychwycone momenty przełomowe. Czy to wyciągnięcie pomocnej dłoni przez Sofię, kiedy Cleo cierpi po stracie, czy przełamanie lęku przed wodą, by ratować topiące się dzieci. Roma to film pięknych chwil i ulotnych spojrzeń zrealizowany z ogromnym wyczuciem i ambicją. Skromny, acz niebywale osobisty, przez co prawdziwie poruszający.

Related Posts

To był mocny rok pod kątem aktorskich występów na dużym ekranie. Kilka z nich zostało w mojej...

Przygotowanie podsumowań roku nie należy do najłatwiejszych. Zazwyczaj toczę bitwę między...

Końcówka roku to czas podsumowań. Z przyjemnością przeglądam listy produkcji, które udało mi się...

Leave a Reply