– daję 7 łapek!
Czuć w sercu Arkadiusza Jakubika fascynację światem Smarzowskiego. I choć portretuje brudną rodzinną rzeczywistość, wykształca swój unikalny sposób opowiadania. Nie będzie tutaj odważnych scen agresji, obrazoburczych aktów przemocy. Wszystko dzieje się w domyśle, zostawione wyobraźni widza gdzieś poza czujnym okiem kamery (tylko w wyjątkowych sytuacjach nie odwraca się wzroku). Mimo wszystko wiąż mocno tkwimy w krytyce polskiej mentalności i układzików, które rządzą światem.
Prosta historia o morderstwie – śledztwo, które intryguje
Prosta historia o morderstwie dzieje się dwutorowo, a Jakubik perfekcyjnie potrafi wykorzystać moc retrospekcji. Zwyczajna Polska rodzina. Ojciec – szanowany policjant i syn, który właśnie powraca ze szkoły oficerskiej. Relacje rodzinne państwa Lach toną w grze pozorów, a problemy Romana (Andrzej Chyra) przekładają się na życie każdego z domowników. Alkohol idzie w ruch, ręka staje się ciężka, a Jacek (Filip Pławiak) przejmuje rolę głowy rodziny. Może nieco drażnić jego krystaliczna postawa, ale nie staje się przez to superpolicjantem, a jedynie dzieciakiem, któremu zależy na rodzinie – mamie i braciach.
Arkadiusz Jakubik ciekawie łączy dramat rodzinny z thrillerem. Nutka Smarzowskiego zostaje przyprawiona Fincherem. A żonglerka nastroi przekłada się na język wizualny: noc i dzień, światło i cień. Dużym atutem jest muzyka Bartosza Chajdeckiego, która płynnie przechodzi od radosny dźwięków do złowieszczego zgrzytu. Trudno oprzeć się klimatycznym ujęciom, zbliżeniom i aktorskiej precyzji.
Prosta historia o morderstwie budzi w Andrzeju Chyrze odrobinę Gerarda z Długu Krzysztofa Krauzego. Aktor jednym spojrzeniem potrafi przejść od zrozumienia do głęboko skrywanej agresji. Tym bardziej cieszy, że Filip Pławiak dobrze wypada na jego tle, nie popadając w zbytnią siłę i przerysowanie. Niesie na swych barkach całą opowieść i potwierdza umiejętność grania do środka, z powściągliwością, którą wcześniej pokazał w Czerwonym pająku Marcina Koszałki.
Cały film Jakubika ocieka w dualizm postaw i zachowań. Ta podwójność skutkuje wciągającą akcją, która pokazuje ludzką mentalność wywiedzioną z przeszłości. Prosta historia o morderstwie nie jest skomplikowana, staje się wyjątkowo klarowna w stawianych tezach, potrafi zaskakiwać fabularnymi rozwiązaniami i trzymać w napięciu. To duży sukces, kiedy do końca nie wiadomo, kto zabił. Jakubik precyzyjnie dobiera karty i wygrywa z pokerową miną.
Zapraszamy do śledzenia nas na Facebook i Instagram, gdzie znajdziecie więcej filmowych nowinek.
Follow
